به عنوان یک روانشناس، به نظر می رسد باید شنونده خوبی
باشم. بعضی وقت ها بله ولی در اغلب موارد به خودم فرصت سکوت نمی‌دهم. به
بیمارانم اجازه کافی نمی دهم که افکارشان را قبل از جمع و جور کردن، بیان
کنند.
بدتر از آن وقتی است که خودم از آنها سئوال می کنم یا می خواهم موردی را
توضیح دهم. متوجه شدم که حتی به خودم هم وقت کافی برای حرف زدن نمی دهم.
بیرون از مطب هم در هر جمعی مثل بقیه آدمها موقع حرف زدن و حتی بحث کردن،
منتظر اولین فرصت هستیم که به میان حرف همدیگر بپریم. خیلی از ما حتی عادت
داریم جمله دیگران را کامل کنیم.
خودمان را در یک مسابقه می بینیم و این حس را به همدیگر منتقل می کنیم که
اگر به سرعت و در اولین فرصت حرف نزنیم شانس ابراز نظر از دست می رود. در
این میان به تنها چیزی که اصلا بها نمی دهیم شنیدن است.
