جایگاه یابی از طریق توسعه یک خدمت و یک آمیخته روابط عمومی به صورتی محقق می‌شود که این مجموعه و به اصطلاح صورت فلکی را در جای مشخص و خاصی در ذهن مخاطبان مختلف قرار دهد. رویکردهای جایگاه یابی اصولا یک یا چند شکل مختلف به خود می گیرند:
- خصوصیات خاص خدمت
- نیازها، مزایا، یا راه حل ها
- در مقابل یک خدمت دیگر
- موقعیت های خاص برای استفاده خدمت
- تفکیک از یک طبقه خدمت
جایگاه یابی اغلب در سایه پنج متغیر و عامل مهم مورد بررسی قرار می گیرد که در زبان انگلیسی هر یک با حرف D انگلیسی آغاز می شوند:
1. مستند سازی Documenting
این جنبه از جایگاه یابی موجب می شود تا روابط عمومی تشخیص دهد که کدام یک از مزایای خدمت برای مخاطبان آنها از بالاترین اهمیت برخوردار است.
2. تمایز Differentiation
این جنبه از جایگاه یابی از روابط عمومی می خواهد تا رقبایی را شناسایی کند که در واقع باید تمرکز استراتژی ایجاد تمایز بر روی آنها باشد و در ادامه تعاریفی را ارائه می کند که بر اساس آنها خدمت و یا سازمان باید چیزی که رقبا ارائه می دهند متفاوت باشد.
3. تصمیم گیری Deciding
این ملاحظه نیاز دارد تا یک روابط عمومی تصویری را تعیین کند که می خواهند مخاطبان آن تصویر را مرتبط با سازمانشان بدانند.
4. طراحی Designing
این ملاحظه بر شیوه و چگونگی توسعه و انتقال تفاوت های جایگاه یابی متمرکز می شود.
5. ارائه و تحویل Delivering
این بخش هم به کیفیت ارائه و عمل کردن روابط عمومی به تعهد و قول خودش و سازمانش و اینکه چگونه باید این عمل کردن به قول ها مورد ارزیابی و اندازه گیری قرار بگیرد، متمرکز می شود.
