19 آذرماه امسال شاهد برگزاری چهاردهمین کنفرانس بین المللی روابط عمومی ایران در تهران بودیم. این کنفرانس را می توان بعنوان اولین اتفاق درحوزه روابط عمومی دانست که به مدت بیش از یک دهه برگزار می شود و شاهد حضور اساتید برجسته جهان در این گردهمائی بودیم. با اندیشیدن به چهارده سال کارنامه برگزاری این گردهمائی و کنفرانسهایی نظیر آن پی به اراده برگزارکنندگان این گونه گردهمائی ها می بریم اراده ای که جز عشق وعلاقه به حوزه روابط عمومی چیز دیگری نمی تواند باشد. شاید موضوعی که باعث شد این مطالب را بنویسم صحبت هایی بود که در اینگونه همایش ها گاها شنیده می شود تصمیم گرفتم بعنوان کسی که به مدت هشت سال مسئول اجرای این کنفرانسها بودم، نقدی بر این گونه گردهمائی ها بنویسم.
شاید بتوان گفت هر فعلی که انجام می شود دارای نقاط قوت وضعفی هست و برگزاری گردهمائی های روابط عمومی از این قضیه مستثنا نمی باشند. قبل از اینکه به این مطالب اشاره کنم نظری کوتاه به جایگاه وکارکرد روابط عمومی در پانزده سال گذشته کنیم. بیاد داریم پارچه نویسی ها وتولید خبر و ساخت بولتن های خبری و توزیع شیرینی وخرما در مناسبت های مختلف و در نهایت حضور در نمایشگاه ها و به لحاظ نیروی انسانی هم جایگاه مشخصی نداشت. کمتر کارمند روابط عمومی بود که با تحصیلات مرتبط در این بخش خطیر فعالیت داشت. اغلب کارکنانی که در بخش های مختلف سازمان دچار چالش بودند به این بخش انتقال و یا به عبارت بهتر تبعید می شدند.
