قلمرو روزنامه‌نگار حرفه ای سه تبعیض مشخص داشت، تبعیض هایی که تا امروز باقی مانده اند:

یکم، حذف اختلاف در ارتباط با گزینش خبرها؛ همه چیز را به گونه ای در نظر می گیرد که گویی از سوی مقامات رسمی انجام شده اند مثلا مقامات دولتی و چهره های شاخص اجتماعی، و آن را اساس مشروعیت اخبار می دانند.

این کار به مقام سیاسی قدرت قابل توجهی می دهد که می تواند دستور جلسه خبر روزنامه ها را اعلام کند، زیرا درباره هر چیزی که صحبت کند، روزنامه ها آن را برجسته می کنند و هر چه را که بر زبان نمی آورند، روزنامه ها نیز از کنار آن می گذرند. این شیوه حالت بسیار تثبیت شده و غالب به اخبار می دهد.

دوم، باز هم برای اجتناب از اختلاف، روزنامه نگاری حرفه ای مطرح می سازد که برای توجیه یک داستان خبری باید یک بهانه خبری وجود داشته باشد. این بدان معناست که مسایل مهم اجتماعی مانند نژادپرستی یا فساد محیطی در ترک های ژورنالیسم می افتند مگر این که وقایع دیگری در ارتباط با آنها اتفاق بیفتد، مثلا تظاهراتی در این خصوص صورت گیرد یا یک گزارش رسمی درباره آن منتشر شود که پوشش دادن آن را موجه سازد.

بنابراین روزنامه نگاری تمایل داشت که ارایه موضع گیری های آگاهانه درباره مسایل بحث و اختلاف برانگیز را کم اهمیت یا حذف کند، این باعث پیدایش یک پارادوکس می شود، روزنامه نگاری که از نظر تئوریکی باید وارد مباحث سیاسی شود تمایل دارد سیاست را از معنا بیندازد و یک سیاست زدایی را ارتقا دهد.