بدون تردید چگونگی روابط انسانی در مدیریت، تابع نوع نگرش به انسان است. در قلمرو مدیریت توجه کافی به انسان و ابعاد آن بالاترین اهداف به شمار می آید. تصمیم گیری، برنامه ریزی ، سازماندهی، انگیزش، نظارت و کنترل، ارزشیابی و رهبری بدون برقراری ارتباط، ممکن و اثر بخش نخواهد بود. سرعت دستیابی به اطلاعات و همکاری با دیگران به منظور سازگاری یا مقابله با عوامل نامساعد خارجی فقط با ارتباط و روابط سریع و اثربخش امکان پذیر است به همین دلیل علوم مربوط به رفتار و روابط بین انسان ها و ارتباط جایگاهی خاص پیدا کرده است و چون انسان موجودی اجتماعی خلق شده، او را گریزی جز زندگی کردن با دیگران و برقراری ارتباط با آنها نیست.
