استراتژی، در واقع قلب فرایند برنامه ریزی است و در برگیرندة اتخاذ تصمیمات و تدابیر مربوط به اثرات مورد انتظار از فعالیتهای ارتباطی و نیز ماهیت فعالیتهای ارتباطی است. ون‌رولر (2004) برای گونه‌شناسی استراتژی های ارتباطات و مفاهیم مورد نظر خود در این مورد، از اصلاح تیپ ایده‌آل استفاده می‌کند. و چهار گونه الگوی ژنریک را معرفی می کند که هرکدام از آنها به استراتژی های ارتباطی گونه گونی تقسیم می شوند:
دانش محور. این گونه برای زمانی مناسب است که عموم نسبت به نقش روابط عمومی و دریافت اطلاعات و ایجاد ارتباطات با روابط عمومی بی تفاوت می باشند. در این گونه برای بالابردن سطح دانش عموم درباره روابط عمومی تدابیری باید اخذ شود. برای همین به این گونه دانش محور گفته می شود. ترویج محور. این گونه برای زمانی مناسب است که عموم به نقش روابط عمومی واقف هستند و نسبت به دریافت اطلاعات و ایجاد ارتباطات با روابط عمومی علاقه مند هستند ولی هنوز ایجاد ارتباط نکرده اند. برای ایجاد ارتباط با عموم باید تبلیغات وسیع در رسانه های عمومی انجام شود.
مشارکت محور. این گونه برای زمانی مناسب است که عموم نسبت به اطلاعات آگاه هستند ولی برای ایجاد ارتباطات منظم باید سازماندهی شوند. در اینجا برای برای جلب مشارکت و ایجاد ارتباطات بهتر و شفافتر با مدیران و کارکنان نشستها و میزگردهای داخلی برگزار می شود. برای همین به این گونه مشارکت محور گفته می شود. تخصص محور. زمانی که اغلب گروههای عموم در قبال نحوه ارتباط با سازمان موضع گیریهای مختلفی دارند. این گونه استراتژی مناسب می باشد. در واقع زمانی که عموم ذینفعان فعال می باشند باید میزگردهای تخصصی برای ایجاد ارتباطات دوطرفه و گفتگو با گروههای مختلف عموم برگزار کرد.
