زمانی که اینترنت ملی یا شبکه ملی اطلاعات بر سر زبان ها افتاد و مسئولان نویدی را برای ایجاد ساماندهی اطلاعات و بسترجدید اینترنت در کشور را دادند، شاید ازهمان ابتدا مصداق این جمله بود << سنگ بزرگ علامت نزدن است >> در شرایطی که تاکنون در تامین نیازمخاطبان حوزه فناوری اطلاعات کمرنگ عمل می کنیم، سخن از شبکه ملی اطلاعات تنها رویایی بود که درذهن ها نقش بست، رویایی که برای تحقق اش نیازمند عوامل مختلفی همچون یک جورچین است تا هرقطعه درکنارهم تصویری مشخص یعنی شبکه ملی اطلاعات را نشان دهد. این روزها سخن از پیام رسان های داخلی است، پیام رسان هایی که وظیفه انتقال پیام را درقالب صدا، متن تصویر با سهولت و دسترسی ارزان را برای کاربران خود فراهم کرده اند، اما آیا دراین نبرد تن به تن میان پیام رسان های داخلی و خارجی کدام با اقبال عمومی مواجه خواهد شد و یا این بارهم به تلخکامی اینترنت ملی منجرمی شود و یا مسئولان با روش های خود برنده این دوئل را مشخص می کنند.
اما پرسش هایی همچنان بی پاسخ مانده اند:
ــ آیا کاربران به پیام رسان های داخلی رغبت و اعتماد می کنند
ـــ آیا بستر لازم برای مهاجرت از پیام رسان های خارجی به داخلی فراهم شده است
ـــ آیا احساس نیازبه یک پیام رسان داخلی قدرتمند دیرهنگام نیست
ــ آیا معرفی پیام رسان های داخلی به نوعی زمینه سازی برای فیلتردائمی پیام رسان های خارجی است.
