گاهی ما به جای استفاده از کلمات و یا همزمان با استفاده از آنها، برای بهتر رساندن منظور خود از حرکات بدنی هم بهره می بریم. این علامت های کوچک می توانند، در چگونگی برداشت دیگران در موردمان و نحوه برقرار کردن ارتباطشان با ما تأثیرات بزرگی داشته باشند. در ادامه به ده توصیه درباره حرکات بدنی اشاره می شود، که می توانند در ایجاد روابط خوب با همکاران و مرئوسان مفید و موثر باشند.
1- کشیدن نفس عمیق از طریق دهان پیش از جلسات مهم
درست پیش از ورود به محل جلسات مهم، از طریق دهان نفسی عمیق بکشیم (اگر کسی ما را نمی بیند، بهترست یک صدای آه ملایم از گلویمان خارج کنیم). این کار فشار جاخوش کرده در گردن، شانه ها، و چانه را که از جمله می تواند سبب شود عصا قورت داده به نظر برسیم، از بین می برد.
2- حرکت داشتن و ساکن بودن متناوب در هنگام سخن گفتن رسمی
انسان طبیعتا حرکت را دنبال می کند. بنابراین حرکت داشتن و ساکن بودن متناوب در هنگام سخن گفتن رسمی (مثلا ارائه گزارش در مورد یک مساله کاری) سبب جلب توجه مخاطبان به حرف های ما می شود. این امر به ویژه در زمانی موثرتر است، که پیش از اشاره به یک نکته کلیدی به سمت مخاطبان برویم. اما در هنگام بیان چنین نکته ای باید بی حرکت باشیم. در عین حال اگر قرار است سخنان مان چند درون مایه اصلی داشته باشند، بهتر است هر یک از آنها را با قرار گرفتن در جایی متفاوت از صحنه سخنرانی بیان کنیم.
3- برای قاطع به نظر رسیدن، باید به تناوب کف دست ها رو به پایین باشد
درست است که گرفتن کف دست به بالا این پیام را به مخاطبان می دهد، که ما مایلیم در مورد نکته ای خاص مذاکره کنیم. همچنین اگر عکس این حرکت را نشان دهیم، به معنی بی علاقگی به مذاکره است. بااینهمه اگر انسان در مورد مساله ای احساس توانایی کند، خود به خود کف دست هایش را رو به پایین می گیرد. در واقع این کار نشانگر اقتدار می باشد. بنابراین برای قاطع به نظر رسیدن، باید به تناوب کف دست های مان را رو به پایین نگه داریم، یا به همین شکل روی میز کنفرانس بگذاریم.
4- برای جدی گرفته شدن، باید زود اظهارنظر کرد
اگر در جلسات صبر کنیم و تقریبا در انتها نظرمان را بگوییم، احتمالا کسی روی دیدگاه های مان حساب نمی کند. ولی با زود اظهارنظر کردن نشان می دهیم که در جریان امور، و آماده مشارکت هستیم. بنابراین وقتی در ادامه دیدگاه های خود را هم بیان کنیم، از گوش شنوای مخاطبان بهره مند خواهیم شد.
5- توجه به چگونگی نشستن، برای آگاهی از اینکه طرف مقابل کی قصد رفتن دارد
مردم برای اینکه نشان دهند در پایان جلسه یا گفت و گو چه زمانی قصد رفتن دارند، حالتی به خود می گیرند، که گویی می خواهند از جا برخیزند. مثلا ممکن است، دست های شان را روی زانوهای خود بگذارند. بنابراین در هنگام مشاهده اینگونه حرکات، باید به احترام مخاطب خیلی زود به سخنان خود خاتمه دهیم.
5- توجه به میزان سرعت توانایی در ایجاد، یا از بین بردن ارتباط برای بهبود مهارت های کلامی
زمانی که در پشت میز کنفرانس و روبروی همتایان مان نشسته ایم، گاهی باید خود را از میز عقب بکشیم، و از آنها دور شویم. به احتمال قوی مشاهده خواهیم کرد، که طرف مقابل نیز به اقدامی مشابه دست می زند. سپس به روی میز خم شویم، و در حالی دست ها را روی آن بگذاریم، که کف دست ها معلوم باشد. در همین حال به چشم طرف مقابل نگاه کنیم، و لبخند بزنیم. در این هنگام تعامل گرم تر و دوستانه تر ادامه پیدا می کند. به عبارت دیگر این دو سه حرکت کوچک بدنی نشان می دهند، که چقدر سریع می توانیم به ایجاد یا از بین بردن ارتباط مبادرت کنیم.
7- قدم زدن جمعی برای جلب همکاری گروه
ضرب گرفتن، رقصیدن، آواز خواندن و قدم زدن دسته جمعی، فعالیتهایی هستند، که اعضای گروه را به سوی عملکرد هماهنگ با یکدیگر سوق می دهند. کمااینکه پژوهش محققان دانشگاه استنفورد نیز نشان داده که فعالیتهای هماهنگ به اعضای گروه انگیزه می دهند، تا برای کسب نتیجه خوب به طور هماهنگ تلاش کنند.
8- برای صدای پرانرژی داشتن، باید درست ایستاد
صدا تنها از دهان ما خارج نمی شود، بلکه از همه بدن مان بیرون می آید. زیرا چگونگی قرار گرفتن بدن کمک می کند، سخنران پرانرژی تر و تواناتری شویم. برای این کار از جمله باید کف پاها را محکم روی زمین بگذاریم، ران های مان را از هم دور کنیم، و وزن بدن مان را روی هر دو پا بریزیم. اینگونه ایستادن سبب تمدد سیستم اعصاب، تنفس آرام و راحت و رسا شدن صدا، می گردد.
9- عقب رفتن برای ابقاء در موضع کنترل
پژوهش محققان دانشگاه رادبود هلند نشانگر آن است که وقتی افراد با موقعیتی مشکل روبرو می شوند، اگر قدمی به عقب بردارند، واقعا سبب افزایش توانایی شان در کنترل وضعیت موجود می گردد.
10- باز گذاشتن حرکات بدنی برای حفظ و ادامه مولد بودن گروهی
مردم بگونه ای مستمر به حرکات بدنی رهبران خود نگاه می کنند، تا در مورد احساسات و مواضع آنها سرنخی به دست بیاورند. بنابراین اگر بدن ما بسته، زیر فشار روانی، و یا خشمگین به نظر برسد، افراد گروه نیز ناخوآگاه از این حرکات تقلید می کنند. به این روند مسری بودن احساسی می گویند. روندی که در عین حال می تواند به نفع ما هم کار کند. زیرا اگر حرکات بدنی مان آرام، فراگیر و باز باشند، واکنش گروه کارکنان مان هم، منسجم تر، مثبت تر و مولدتر، خواهد بود.
