انسان از روزی که خلق شد و خود را شناخت با ارتباط عجین شد. با خود، با خدا و با دیگران. ابتدا نحوه رفتار با خدا و دیگران و حتی با خود را نمی دانست و در این راستا گاه دچار اشتباه می شد، اشتباهاتی که بعضا زندگی او را دگرگون یا ویران می ساخت. پس به فکر راه و روش انجام درست ارتباط افتاد. در این میان پیامبران و مصلحان به کمک آمدند و آداب کارها را به انسان آموختند که کیفیت زندگی هر کس به کیفیت ارتباط او بستگی تام تمام دارد.
از همان آغاز آداب کارها دو مسیر مختلف یافت. پیامبران و مصلحان راه تعامل و مصاحبت و صمیمیت با مردم گرفتند. جلسات آنها مردمی و در نهایت به صورت دایره درآمد تا کسی به دلیل مکان بر دیگری برتری نداشته باشد و بدون حاجب و دربان با مردم در تماس بودند. شاهان و سلاطین اما از مردم فاصله گرفتند، بر جایگاه های بلند و ستبر نشستند و دیوار ها و حاجبان بین آنها و رعیت دوری افکند.
روزگار گذشت و گاه ارباب دین که از خدا فاصله می گرفتند همچون قرون وسطی اروپا، آداب قیصران و امپراتوران پیشه کردند و مالک الرقاب مردم شدند. طبعا تشریفات هم متحول شد و برای سال های متمادی، نمایندگان کلیسا نیز از سفرای سایر دول متمایز گشت.
در دوران اخیر، تشریفات دوباره به نقطه آغازین بازگشته است. رهبران، خدمتگزاران مردم شدند، حجاب ها برطرف و فاصله ها ناپدید گشت.
