🔖 وقتی از ‹‹لرنر›› علت شکست ‹‹الگوی توسعه›› پیشنهادی در کشورهای جهان سوم را پرسیدند وی پاسخ داد که در این کشورها، همه چیز جنبه نمایشی، کلیشه ای و تبلیغی دارد. البته این حرف، حرف درستی است و همه ما در اطراف و اکناف خود مصداق های زیادی سراغ داریم که جنبه نمایشی دارند و به منظور فریب دیگران انجام می شود.

🔖 یکی از این مسائل که در کشور ما جنبه نمایشی و تبلیغی پیدا کرده، #روابط_عمومی است. مدیر سازمان به روابط عمومی نگاه تبلیغی دارد، مدیر روابط عمومی، #هنر_هشتم را وسیله ای برای کسب محبوبیت و ارتزاق و معیشت و ماشین و میز و مقام می داند، #کارگزار_روابط_عمومی هم چنین تلقی از روابط عمومی دارد.

🔖 منتهی تعدادی هم هستند که عاشق روابط عمومی هستند و روابط عمومی را برای مردم می خواهند نه روابط عمومی برای روابط عمومی، نه روابط عمومی برای مدیر سازمان، نه روابط عمومی برای مدیر روابط عمومی، نه نه نه، روابط عمومی برای مردم و دفاع از منافع عمومی و ذیحق و در یک کلمه، روابط عمومی برای انسانی کردن فرآیند ارتباطات...

🔖 وقتی در روابط عمومی چنین زمینه یی برای فعالیت مهیّا و فراهم نشود، مقررات حرفه ای نقض و زیر پا گذاشته می شود. در حقیقت آن چه به عنوان روابط عمومی مطرح می شود پذیرای خواست مردم و منافع آنان، ارزش های ملی، بسترهای حقوقی، مقررات حرفه ای و شغلی و استانداردهای اخلاقی نبوده و البته  سازمانی که به روابط عمومی اجازه فعالیت برمبنای اهداف فلسفی و تاسیسی خود نمی دهد بیانگر این است که آن سازمان وارد مرحله عمل و تعامل نشده و چه بسا ممکن است در این جریان، خود از صحنه واقعی حذف شود.