زمان زیادی از فوت غلامحسین‌خان درویش که از نامدارترین موسیقیدانان در زمان سلطنت قاجاریه به عنوان نخستین قربانی سوانح رانندگی با اتومبیل در ایران نگذشته است که در آن تصادف، اتومبیل مظفر الدین شاه و درشکه ی درویش خان در خیابان سپه با هم برخورد کردند و درویش خان کشته شد. مقصر هم شوفر فرنگی مظفر الدین شاه بود که به همراه اتومبیل به ایران فرستاده شده بود.
بعد از این واقعه سرتیپ درگاهی اولین آیین نامه ی درشکه های عمومی را تهیه کرد و نخستین نظامنامه عبور و مرور توسط او تدوین گشت، اما کار به اینجا ختم نشد و با کلی جان باخته و مجروح و مصدوم، در طول سالیان مدید، بهبود روند فرهنگ رانندگی در کشور توسعه یافت و پس از فراز و نشیب زیاد و در گذر زمان، حال و اینک متاسفانه و در خوشبینانه ترین فرض، روزانه حدود 45 نفر در تصادفات جاده ای در ایران کشته می شوند و قریب به حدود بیش از دو برابر ایشان هم مجروح و مصدوم، و این یعنی هفته ای یک هواپیمای بوئینگ به گنجایش بیش از 300 نفر در ایران به زمین می خورد.
اینکه چرا الان اگر یک هواپیما در کشور سقوط کند، تا یک سال وزیر باید به هزاران نفر پاسخ دهد، ولی چرا حوادث متفرقه ی جاده ای هیچ احساسی را بر نمی انگیزد، سوال خوب و پاسخ نه چندان مناسبی را در بر دارد و آن اینکه بنوعی اکثر آحاد مردم در کشور به نحوی درگیر وسائط نقلیه ی خود هستند و ظاهرا کمتر راضی به جابجایی جان و مال خود با هر وسیله ای به جزء وسیله خصوصی خود هستند.
